Ankannalegar umritanir

Á sínum tíma tók Morgunblaðið þátt í vinnuhópi sem gekk frá reglum um umritun úr slafneskum málum á íslensku, enda var ekki vanþörf á.

Þess vegna er leitt að sjá að þessar reglur eru virtar að vettugi.

Af hverju skrifa menn LúkasjenkÓ þótt "ó" sé gjörsamlega út í hött miðað við raunverulegan framburð nafnsins?

 

Það sama gildir um endinguna -IJ sem menn einhverra hluta vegna afskræma og skrifa bara -Í (Dostojevskí t.d.) .

Það er jafn vitlaust að skrifa Dostojevskí (sleppa joðinu) og að skrifa Tolsto í stað Tolstoj.

-ij og -oj eru tvær útgáfur af sömu endingu.

Mér er vel kunnugt um hve illa rússneskum Íslandsvinum  er við það að nöfnum þeirra sé misþyrmt á þennan hátt; þið megið gjarna hafa samband við Valerij Berkov þessu til staðfestingar ([e-mail]).

Samkvæmt reglum er rétt umritun á eftirnafni hvitrússneska harðstjórans Lúkashenko.

 Þegr menn forðum daga rituðu Grómykó  var nafnið orðið óþekkjanlegt fyrir rússnesk eyru.

Sjá nánar um þetta í Rússnesk-íslenskri orðabók, bls.  821-823.

Mótmæltu aftökum Hvít-Rússa